Juli 2024. De dag dat ik dacht te mogen beginnen aan herstel. Aan veiligheid. Aan rust, voor mij én mijn kinderen. Na maanden – nee, jaren – van leven in angst en onderdrukking in een relatie vol intiem terreur, leek er eindelijk een deur open te gaan: Sterk Huis.
Bij de intake werden er beloftes gedaan. Ze spraken over veiligheid, begeleiding, warmte, begrip. Ze verzekerden me dat ze mijn situatie kenden, erkenden en serieus zouden nemen. Ik klampte me vast aan die woorden alsof mijn leven ervan afhing – want dat deed het ook. Niet alleen het mijne, maar ook dat van mijn kinderen.
Maar nog geen uur na aankomst voelde ik het al: dit was niet de plek waar ik ging helen. Dit was niet de plek waar ik gezien werd. De eerste afspraak die gemaakt was, werd direct al gebroken. Geen uitleg, geen excuus. Enkel stilte. En verwarring. En opnieuw dat verlammende gevoel van onmacht, dat ik zo goed kende van mijn verleden.
Sterker nog, voordat ik er überhaupt binnenstapte, werd mijn oudste kind van me afgenomen. Ik mocht maar met één kind komen, en dat werd mijn jongste. Mijn oudste? Die werd elders ondergebracht. En mijn middelste – mijn lieve kind dat al vijf jaar bij Sterk Huis verbleef – kon ik elke dag vanaf afstand zien spelen op de speelplaats. Zo dichtbij, en toch totaal onbereikbaar. Ik mocht niks. Ik kon niks. Ik stond daar, machteloos toe te kijken. Een moederhart breekt dan in duizend stukjes.
Dag 1. En ik wist al: dit klopt niet. De afspraken die bij de intake gemaakt werden, waren loze woorden. Ze namen mijn situatie niet serieus. Ze zagen mijn angst niet, mijn pijn niet, mijn kracht niet. En dat terwijl ik al zoveel verloren was. Ik had al geen vertrouwen meer in mensen, laat staan in de hulpverlening. Maar ik had gehoopt – gehoopt – dat dit anders zou zijn.
Mijn zorgen? Geuit. Mijn frustraties? Geuit. Maar er werd niets mee gedaan. Alsof ik lucht was. Alsof mijn verdriet geen waarde had.
En ik weet… ik ben niet de enige. Ik wéét dat er anderen zijn die zwijgen. Uit angst. Uit schaamte. Of omdat niemand lijkt te luisteren. Maar het moet gezegd worden: binnen de muren van Sterk Huis speelt zich iets af dat de buitenwereld zelden ziet. De schrijnende werkelijkheid van ouders die hun kinderen verliezen in een systeem dat pretendeert te beschermen, maar in de praktijk pijn doet. Diepe, blijvende pijn.
Ik deel dit omdat ik wil dat je het weet. Omdat ik wil dat je luistert. Niet alleen naar mij, maar naar álle moeders, vaders en kinderen die door dit systeem beschadigd zijn. Want we verdienen beter. We verdienen het om gehoord te worden.
En dit… was nog maar dag 1.
Reactie plaatsen
Reacties