De vraag die me constant blijft bezig houden, wat als ik en mijn kind de volgende zijn? Maar ik probeer het los te laten, en ga meer de afdeling op met de kleine. En hij komt steeds losser, en gaat steeds meer met de andere kindjes spelen op de afdeling.
Daarin tegen, zie en hoor ik steeds meer van wat er op de afdeling gebeurt. En welke druk en sfeer er hangt, en niet onder de cliënten. Maar de onrust, die daar met name door de begeleiding veroorzaakt wordt. Een angst die inmiddels ik denk elke ouder er had, je kind kwijt te raken. Maar toch zie je ondanks alles, iedere ouder zijn of haar best probeert te doen. En zich staande probeert te houden, in een gevecht die je denk bij voorbaat al verloren hebt. Dit terwijl bijna alle cliënten die er in mijn traject net als ik vrijwillig zaten. Maar was het dan toch niet zo vrijwillig als gezegd werd?
Reactie plaatsen
Reacties